Po śmierci cesarza Teodozjusza około 395 r. w pewnym momencie Cesarstwo Rzymskie zostało podzielone na dwa bardzo specyficzne terytoria. Z jednej strony znajdowało się Cesarstwo Zachodnie, którego stolicą było nasze piękne miasto Rawenna. Z drugiej natomiast, Wschodnie Cesarstwo Rzymskie ze stolicą w Konstantynopolu, dzisiejszej Turcji.
Cesarstwo Zachodnie nie miało wiele szczęścia, ponieważ zostało natychmiast zniszczone przez liczne najazdy barbarzyńców i ostatecznie upadło w 476 r.n.e. Z kolei drugie Imperium, wschodnie, odpiera liczne najazdy barbarzyńców. Izolując się coraz bardziej, daje w końcu życie kwitnącej cywilizacji, która będzie określana jako bizantyjska greka. Połączyła w sobie wiele elementów klasycznych hellenistycznej Grecji. Pojawiły się również różnorodne elementy kultury Rzymu chrześcijańskiego. Ten nowy nurt artystyczny, który będzie znany jako sztuka bizantyjska, osiąga swój maksymalny blask w Konstantynopolu w V i VI wieku naszej ery.
We Włoszech sztuka bizantyjska rozwija się, gdy w roku 526 n.e. cesarzowi wschodniemu Justynianowi udaje się odbić półwysep włoski. Postanawia o ustanowieniu siedziby rządu wschodniego we Włoszech w pięknym mieście Rawenna.
Właśnie w tym pięknym i historycznym włoskim mieście odnajdujemy dziś niezwykłe przykłady sztuki bizantyjskiej z pięknymi kościołami z centralnym planem nawiązującym do sztuki wschodniej. Kościół San Vitale w Rawennie, który dziś jest wspaniałym symbolem sztuki bizantyjskiej. Wewnątrz tych kościołów znajdujemy piękne mozaiki, które czasami pokrywają całą powierzchnię wewnętrznej ściany, tworząc głęboko duchowe środowisko. Wszystko to miało symbolizować obecność Boga.
Bazylika Sant’Apollinare Nuovazawsze w Rawennie. To właśnie tutaj odnajdujemy najistotniejsze koncepcje sztuki bizantyjskiej. Wszystko wydaje się być sprowadzone do niezmienności symbolicznego i abstrakcyjnego obrazu, który jest rzutowany poza czas i przestrzeń.